„Dzisiaj zakończyliśmy odbudowę pomnika nadleśniczego i znanego przyrodnika Heinricha von Meyerinck (1786-1848) w Szczecinie-Klęskowie” – informuje Marek Łuaczak z Pomorskiego Towarzystwa Historycznego. Pomnik został zniszczony po 1945 roku. Na początku tego roku udało się odnaleźć kamienną podstawę pomnika, elementy cokołu rozrzucone po lesie, oraz fragmenty dwóch płyt z piaskowca, które zostały wmurowane w cokół z oryginalnych kamieni.
– Cieszę się, że udało się dołożyć kolejną cegiełkę do historii Szczecina i Puszczy Bukowej. Podczas prac nad nowym wydaniem książki o Klęskowie znalazłem na mapie pomnik nadleśniczego Heiricha von Meyerincka, zlokalizowany na skraju puszczy, nieopodal autostrady. Poszukiwania pomnika prowadzone w 2022 roku na wschodnim stoku wzgórza nie dały żadnego rezultatu. Po analizie map, ponowiłem poszukiwania na stromym zachodnim stoku. Wówczas niemal od razu odnaleźliśmy fragment steli z piaskowca z inskrypcją: des [Vorstehers] / des Ober[Oberforstamtes] / von Mey… / {M} 18 Sept… / Eriner. Wskazuje ona na nadleśniczego (Oberforstmeister), von Mey.. {von Meyerinck), który zmarł 18 września 1848 roku. Kolejne fragmenty steli leżały kilka metrów dalej, na jednym z nich znajdował się czytelny fragment: Ober.. (może Oberförsterei?) – relacjonuje w social mediach historyk, Marek Łuczak.
Płyta z piaskowca z inskrypcją mogła zostać uszkodzona w przeszłości lub zerodowała. Możliwe jest, że tablica znajdowała się na szczycie kopca z kamieni granitowych. Po 1900 roku wymienioną ją na nową, a stare fragmenty wmurowano jako element kopca przy pomocy zaprawy cementowej. Sam cokół został rozbity na dwa duże fragmenty, które leżały kilka metrów dalej, całość została prawdopodobnie zepchnięta po 1945 roku spychaczem. Wyznaczając hipotetyczną trajektorię upadku fragmentów cokołu poszukiwacze znaleźli na szczycie oryginalną podstawę pomnika złożoną z ułożonych w okrąg głazów granitowych.
– Po uzyskaniu zgody i podpisaniu porozumienia z Nadleśnictwem Gryfino, zwróciłem się do nadzoru budowlanego w Starostwie w Gryfinie o zgodę na odbudowę pomnika Meyerincka, którą otrzymałem w końcu października – relacjonuje Marek Łuczak. – W listopadzie wraz z członkami Pomorskiego Towarzystwa Historycznego i woluntariuszami rozpoczęliśmy odbudowę cokołu wykorzystując odnalezione kamienie z oryginalnego pomnika. Największym problemym logistycznym było wniesienie na szczyt wzgórza baniaków z woda i 25-kilowych worków z zaprawą cementową. Zastanawiałem się w jakiej formie odtworzyć pomnik, chciałem by nawiązywał do znanych pomników istniejących już w Puszczy: Carla Ludwiga Gené (1820-1893), Otto Jäckela (1897-1918) czy Carla Friedricha Meyera (1840-1904). Wstępne rysunki przesłałem do firmy Hera, gdzie dzięki uprzejmości p. Ewy Hery i pomocy p. Marcina Tabatowskiego wykonano 250-kilogramową stelę z szarego granitu. Kolejnym problem było przewiezieni jej na szczyt wzgórza wraz z kolejnymi workami zaprawy i wmurowanie jej w cokół – dodaje.
Heinrich von Meyerinck urodził się 6 grudnia 1786 roku w Magdeburgu. Był synem pruskiego majora Wilhelma Heinricha Jakoba von Meyerincka (ur. 23 sierpnia 1755 roku, zm. 23 października 1792 roku) i Sophie z d. von Biedersee (1764–1820, po śmierci Jacoba wyszła za mąż za feldmarszałka Ludwiga Karla von Kalcksteina). Heinrich uczył się w klasztorze w Bergen koło Magdeburga. W latach 1802-1806 służył w pułku królewskim w Poczdamie, następnie w latach 1807-1812 był szambelanem księcia Augusta Christiana Friedricha (1769-1812) w księstwie Anhalt-Köthen. W 1810 roku ożenił się z Pauline Christiane Sophie von Rauchhaupt (ur. 24 lutego 1790 roku, zm. 20 lipca 1854 roku). Mieli dzieci: Nanny Auguste Henriette Sophie (ur. 1 luty 1811 roku, 7 grudnia 1834 roku wyszła za mąż za pruskiego generała kawalerii Wilhelma Ludwiga von Zollikofer-Altenklingen (1783-1868), zm. 4 stycznia 1880), Richarda Hermanna Paula Heinricha (ur. 26 grudnia 1812 roku, był głównym łowczym (Oberjägermeister), ożenił się 8 października 1839 roku z Amalie Dietze (ur. 25 sierpnia 1818 roku, zm. 12 lipca 1858 roku), zm. 29 października 1889 roku) oraz Huberta Otto Ludwiga (ur. 28 czerwca 1827 roku w Lödderitz, był pruskim generałem (Generalleutnant), 12 października 1857 roku ożenił się z Gertrud Dietze (ur. 7 lipca 1837 roku), Hubert zm. 5 kwietnia w 1900 roku w Poczdamie). W 1813 roku Heinrich von Meyerinck wstąpił do Pomorskiego Pułku Husarskiego nr 5 i został adiutantem księcia Jeana Baptiste Bernadotte (1763-1844, poźniejszego króla Szwecji – Karola XIV Jana), z którym przeniósł się do Paryża.
Po zakończeniu wojen napoleońskich, przeszedł na emeryturę jako kapitan kawalerii. Następnie studiował nauki przyrodnicze w Halle (Saale), w 1817 roku zdał egzamin na leśniczego, a rok pózniej został zatrudniony jako nadleśniczy w Grüneberg, Löwenberger Land. W 1823 roku objął kierownictwo nadleśnictwa w Lödderitz koło Dessau. Stworzył tam modelowe przedsiębiorstwo osiągające duże dochody. Tereny nadleśnictwa stały się miejscem wycieczek i odwiedzin znanych leśników, botaników i zoologów, m.in. Juliusa Theodora Christiana Ratzeburga (1801-1871) z Berlina i Friedricha Wilhelma Leopolda Pfeila (1783-1859). Wielu leśników uczyło się odbywając praktyki u Heinricha von Meyerincka. Von Meyerinck w Lödderitz interesował się uprawami dębów oraz wiązów i wierzbami, prowadził ukierunkowane cięcia pielęgnacyjne drzew, określane jako tresura drzew. Prowadził obserwacje owadów, głównie szkodników leśnych, co zaowocowało wymianą myśli z czołowymi entomologami oraz własnymi publikacjami w czasopismach naukowych i leśnych. W 1827 roku Towarzystwo Badań Przyrodniczych w Berlinie opublikowało w swoich pismach obserwacje von Mayerincka dotyczące bobrów. Von Mayerinck był autorem cenionych opracowań o zakładaniu szkółek i gospodarce leśnej, pozyskał także wiele okazów ornitologicznych dla Pruskiego ośrodka Szkoleniowego w Neustadt-Eberswalde. W 1845 rok został przeniesiony do Szczecina jako nadleśniczy, gdzie pozostał aż do śmierci. Heinrich von Meyerinck zmarł 18 września 1848 roku w Szczecinie.
– Dziękuję wszystkim za pomoc przy tym trudnym projekcie. Dzięki tej akcji udało się stworzyć piękny pomnik, i mam nadzieję przybliżyć postać nadleśniczego Meyerincka. Za tydzień, trzeba się zebrać ponownie, wykonać drobne poprawki i doczyścić pomnik. Liczę, że tak jak w przypadku innych pomników, które odbudowaliśmy, miejsce to stanie się kolejnym puntem na mapie turystycznej Szczecina – wyraża podziękowania i nadzieję Marek Łuczak.
