Było już zestawienie najlepszych spływów kajakowych w województwie zachodniopomorskim, ale nie samymi kajakami człowiek żyje. Nad wodą możemy wypocząć również w innych formach, a jeziora idealnie się do tego nadają. Tym razem prezentujemy subiektywną listę 10 ciekawych akwenów w naszym regionie.

Owszem, jest u nas wiele jezior, ale wybór tych najlepszych był naprawdę trudny. Naszymi kryteriami są walory krajobrazowe, wypoczynkowe i turystyczne.

Jezioro Miedwie

Miedwie jest jednym z największych jezior w województwie zachodniopomorskim, a dokładniej – drugim, a w skali kraju mieści się na piątym miejscu pod względem powierzchni. Ten tytuł uzyskuje dzięki kształtowi wydłużonej rynny o długości 15,5 km oraz powierzchni 36,8 km2, a linia brzegowa przybiera imponującą długość 39 km. W najgłębszym miejscu dno jest usytuowane na głębokości 42 m. Ciekawostką jest fakt, że dno jeziora stanowi kryptodepresję, ponieważ jezioro leży na wys. 14 m n.p.m., więc jego dno leży poniżej dna przybrzeżnego pasa Bałtyku. Jezioro ma bardzo ważne znaczenie nie tylko ze względu na swoje walory turystyczne i przyrodnicze, ale jest też zbiornikiem wody pitnej dla Szczecina. Wody tego jeziora są objęte ochroną sieci Natura 2000.

Ekosystem, w którego skład wchodzi Miedwie oraz wilgotne łąki i żyzne gleby wokół, bardzo sprzyja ostojom ptactwa wodnego. Mieszkańcami tych terenów są nie tylko ptaki bytujące na stałe, ale również żerujące czasowo lub nawet zimujące nad jeziorem. Warte szczególnej uwagi są wędrujące ptaki wodno-błotne. Spośród bogatej ilości gatunków ptaków, należy wyróżnić wodniczkę, którą można spotkać praktycznie tylko w południowej części jeziora, w okolicach miejscowości Turze. Spotkać można także czajki, żurawie, bociany białe, kokoszki, łyski, bąki, perkozy dwuczube, łabędzie nieme. Mieszkańcami jeziora w okresie pozalęgowym są głównie gęsi, żurawie czy mewy. Kaczki różnego rodzaju również często bytują nad wodami Miedwia. W wodach jeziora można spotkać m.in. sieję miedwiańską, szczupaka, okonia, płoć, sielawę itp. Stany czystości wód Miedwia oceniane są na umiarkowane. W czasie II wojny światowej nad jeziorem była umiejscowiona niemiecka torpedownia, a po wojnie swoją bazę miała tu Armia Czerwona. Od tego czasu stan wód ulega poprawie, dzięki rozwiniętemu programowi oczyszczania wód.

Na północnych brzegach, w miejscowościach Morzyczyn i Zieleniewo, skupia się potencjał turystyczny Jeziora Miedwie. Znajduje się tu promenada “Ścieżka edukacyjna jeziora Miedwie”. W jej skład wchodzi 9 pomostów, w tym jedno molo o długości 150 m, punkty widokowe, ławki, „poidełko”, aleje spacerowe w “Parku Przyrody”, skatepark, plac zabaw dla dzieci, boisko do piłki koszykowej, stoły do ping-ponga oraz amfiteatr. Muszla koncertowa ma kształt wyłaniającego się z wody żagla. Poza tym znajdują się tu także przystanie żeglarskie, port oraz wypożyczalnie sprzętu wodnego. W pozostałych miejscowościach wokół akwenu również dostępne są kąpieliska i wypożyczalnie sprzętu wodnego. Na wodach akwenu można uprawiać, poza żeglarstwem, między innymi windsurfing, kitesurfing, nurkowanie i kajakarstwo. Miedwie jest także rajem dla wędkarzy oraz dla miłośników turystyki pieszej i rowerowej. Wokół jeziora poprowadzonych jest bowiem wiele szlaków turystycznych, również w przylegającej do zbiornika Puszczy Goleniowskiej.

Jezioro Lubie

Jezioro Lubie jest jednym z najpiękniejszych i największych akwenów Pojezierza Drawskiego. Rynna jeziora przekracza 14 km długości. Oprócz Gudowa znajdują się jeszcze dwie miejscowości: Lubieszewo i Karwice. Południowy brzeg jeziora formalnie wchodzi w skład poligonu wojskowego, jednak poligon właściwy zaczyna się kilka kilometrów w głąb lądu i dostęp do brzegu nie jest zabroniony.

Znajdujące się na Lubiu wyspy: Rybaki, Sołtysia, Kamieniec, Ptaszyniec i bezimienna w połączeniu z ciekawą linią brzegową dodają atrakcyjności temu miejscu. Szczególnie ciekawe są dwa duże półwyspy (Ostry Róg i Półwysep Mrówkowo) głęboko wrzynające się w toń jeziora, które mniej więcej w połowie długości jeziora tworzą znaczne przewężenie.

Baza turystyczna nad jeziorem usytuowana jest po północnej stronie jeziora. To właśnie w miejscowościach letniskowych Gudowo i Lubieszewo zlokalizowane są ośrodki wypoczynkowe, gospodarstwa agroturystyczne, pola namiotowe, przystanie z pomostami i kąpieliska.

Mimo, że na południowym brzegu z uwagi na poligon wojskowy rozwój turystyki był bardzo ograniczony w Karwicach znajduje się Wojskowy Ośrodek Wypoczynkowy z pełną infrastrukturą towarzyszącą (plaża, pomosty, wypożyczalnią sprzętu wodnego).

Akwen jest bardzo atrakcyjny dla żeglarzy. Wieją tu przychylne wiatry, w Gudowie i Lubieszewie znajdziemy przystanie z pomostami i slipami, a duża ilość urokliwych zatok i półwyspów dostarcza wielu wrażeń. Jezioro cieszy się także powodzeniem wśród miłośników windsurfingu. Z roku na rok obserwujemy coraz więcej kolorowych żagli rozpiętych na desce, mknących po błękitnej tafli jeziora. Lubie jest jednym z dużych jezior Pojezierza Drawskiego, na którym dozwolone jest korzystanie z łodzi motorowych. Pozwala to na uprawianie narciarstwa wodnego i pływanie na skuterach wodnych.

Wędkarstwo to kolejny bardzo bogaty temat do omówienia. Jezioro jest zasobne we wszystkie gatunki ryb jeziornych. Z uwagi na swoją głębokość spotkamy tu sieję i sielawę, a okazałe płocie, leszcze i okonie to rzecz jak najbardziej normalna.
Dominującym drapieżnikiem jest tu sandacz (a nie szczupak jak to bywa w większości akwenów pojezierza) i to jego łowi się tu najczęściej. Pozwoleń na wędkowanie udziela Gospodarstwo Rybackie w Złocieńcu.

Przez jezioro przepływa rzeka Drawa, którą należy zaliczyć do jednego z najpiękniejszych szlaków kajakowych Polski. 

Jezioro Nowowarpieńskie

Jezioro Nowowarpieńskie położone jest na północy powiatu polickiego, przy południowej części Zalewu Szczecińskiego, ok. 40 km na północ od Szczecina i ok. 30 km na północny zachód od Polic. Nad jezioro dojechać można kierując się ze Szczecina drogą wojewódzką nr 115 na Dobieszczyn, skąd należy skręcić w drogę powiatową biegnącą do Nowego Warpna. Inną opcją dojazdu jest droga wojewódzka nr 114.

Jezioro Nowowarpieńskie jest częścią Zatoki Nowowarpieńskiej. Od strony południowo-wschodniej jest ono otoczone lasami Puszczy Wkrzańskiej. Część jeziora przynależy do Niemiec i znajduje się na terenie Meklemburgii – Pomorza Przedniego, w powiecie Vorpommern-Greifswald. Do Polski zaś przynależy około 890 ha tego zbiornika wodnego. Jezioro Nowowarpieńskie położone jest na terenie Obszaru Specjalnej Ochrony Ptaków Natura 2000 Zalew Szczeciński. 

Na jeziorze usytuowane są dwie wyspy: Riether Werder po stronie niemieckiej oraz Łysa Wyspa o powierzchni ok. 0,5 km2 położona w całości po stronie polskiej. Jezioro Nowowarpieńskie połączone jest od północy z Zalewem Szczecińskim, od którego oddzielają go dwie wąskie cieśniny między Półwyspem Grodzkim i Łysą Wyspą, a Starym Warpnem (Altwarp) na terenie Niemiec. W południowej części w jezioro wcina się Półwysep Nowowarpieński, na północy zaś, tuż przy Zatoce Nowowarpieńskiej – półwysep, na którym leży miejscowość Podgrodzie. Od południa do jeziora wpadają liczne cieki wodne ze strony niemieckiej, z obszaru Polski zaś wpływa do niego rzeka Myśliborka biegnąca wzdłuż granicy. Jego średnia głębokość wynosi ok. 2 metry, natomiast głębokość maksymalna dochodzi do 9 metrów. 

Jezioro Nowowarpieńskie i jego okolice to bardzo atrakcyjne miejsce dla turystów, amatorów sportów wodnych i wędkarzy. Są tutaj świetne warunki do uprawiania kajakarstwa, windsurfingu czy też kitesurfingu. Po jeziorze można także pływać łódkami. Wody jeziora pełne są różnych gatunków ryb, takich jak: leszcz, szczupak, miętus, płoć, sandacz, okoń, a nawet węgorz. W Karsznie, położonym na wschodnim brzegu Jeziora Nowowarpieńskiego, w starym parku zlokalizowany jest neorenesansowy pałacyk z końca XIX w. Brzegi akwenu w tych okolicach pokryte są roślinnością bagienną i torfową. W Nowym Warpnie zaś nad brzegiem jeziora znajduje się piaszczysta plaża z pomostem. Znajduje się tutaj zjazd dla osób poruszających się na wózkach. Woda jest czysta, płytka, kąpielisko jest oznaczone. Na półwyspie została ustawiona wieża widokowa, z której można podziwiać okolice. Biegnie tutaj także promenada rozciągająca się od północnej części półwyspu przy przystani do okolic plaży. Nad jeziorem, oprócz wspomnianego już Nowego Warpna, położone są takie miejscowości jak Podgrodzie i Karszno.

Jezioro Barlineckie

Jezioro Barlineckie znajduje się na Pojezierzu Myśliborskim, w powiecie myśliborskim i gminie Barlinek.

Na północnym brzegu jeziora leży stolica gminy – Barlinek, a na południowo-wschodnim brzegu znajduje się miejscowość Moczkowo. Jezioro znajduje się na terenie Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego.

Wzdłuż północno-zachodniego i północno-wschodniego brzegu jeziora Barlineckiego przebiegają drogi wojewódzkie nr 151 oraz 156.
Zaś na terenie samego Barlinka do jeziora prowadzą ulice Sportowa (północno-zachodni brzeg), Polana Lecha (wschodni brzeg) oraz ulica Jeziorna (północno-wschodni brzeg).

Jezioro Barlineckie zajmuje powierzchnię 250 ha i w całości znajduje się na terenie Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego oraz Ostoi Barlinieckiej – obszaru chronionego programem Natura 2000. Średnia głębokość jeziora to 7,1 m podczas gdy maksymalna dochodzi nawet do 18 m. Zasilane  jest przez liczne źródełka i cieki wodne, a jego wody kwalifikują się do II klasy czystości.

Poza północnym brzegiem, na którym znajduje się miasto Barlinek, jezioro otaczają malownicze lasy. Dominuje drzewostan liściasty w postaci buczyny oraz dąbrowy.
Brzegi Jeziora Barlineckiego w przeważającej części są wysokie, czasami wręcz urwiste. Na jeziorze znajdują się 4 wysypy: Łabędzia, Sowia, Nadziei oraz Zielona. Jednak ze względu na żyjące tam kolonie ptaków są one niedostępne dla turystów.

W Barlinku, na północno-wschodnim brzegu jeziora, przy ulicy Sportowej udostępniona jest duża plaża miejska z polem biwakowym oraz kąpielisko z zabytkowym budynkiem pensjonatu „Pod Sosnami” z 1927 roku utrzymanym w stylu alpejskim. Do długich spacerów zachęcają widoki, które podziwiać można z mola. Poza tym na terenie miasta i poza nim, na brzegach jeziora znaleźć można wiele dzikich plaż. Nie brakuje również miejsc do przycumowania łodzi. Sprzęt pływający wypożyczyć można m.in. w klubie Żeglarskim TKKF „Sztorm”, który oferuje również rejsy żagłówkami z obsługą.
Południowy brzeg jeziora porastają lasy obfitujące w grzyby.

Poza plażowaniem i sportami wodnymi, na jeziorze Barlineckim z powodzeniem można oddawać się wędkowaniu. Złowić tutaj można okonie, węgorze, płocie leszcze, szczupaki. Zdarzają się nawet sumy. Jezioro objęte jest zakazem używania łodzi motorowych, dostępne w wypożyczalniach są jednak łodzie pozbawione takiego napędu. Łowienie z brzegów jest nieco utrudnione za sprawą szerokiego pasa szuwarów. Jednakże w porze nocnej dozwolony jest tylko ten rodzaj wędkarstwa.

W okolicach jeziora Barlineckiego przebiega wiele interesujących szlaków turystycznych: szlak pieszy zielony czyli „Ekologiczna Ścieżka Dydaktyczna wokół Jeziora Barlineckiego”, pieszy szlak czerwony z Barlinka do wsi Lipy, Wodna Ścieżka Przyrodnicza na Jeziorze Barlineckim, niebieski szlak pieszy „Przez Puszczę Barlinecką” (prowadzący przez Okunie i Moczydło), Błękitna Trasa Legend oraz trasy Centrum Nordic Walking: „Do punktu widokowego Jezioro Barlineckie”, „Trzy Jeziora Uklejowe, Stycko i Barlineckie”, „Krajobrazy Puszczy Barlineckiej do Płonna”.

Z ciekawostek warto wspomnieć o legendzie o topielicy z jeziora Barlineckiego, opowiadającej tragiczną historię pięknej kobiety, wygnanej z miasta Barlinek z niemowlęciem. Kiedy nadeszła zima kobieta wraz z dzieckiem w akcie desperacji weszła do jeziora i słuch o nich zaginął. Do czasu kiedy bohaterka opowieści powróciła na ziemię jako pałająca rządzą zemsty rusałka. Swoje ofiary wabiła nad jezioro udając płacz dziecka, po czym zaciągała niosących pomoc mężczyzn w toń jeziora. Kiedy ludzie o zmierzchu zaczęli omijać okolice jeziora mściwa rusałka zaczęła zapuszczać się coraz dalej w stronę miasta, z którego porywała dzieci, zwłaszcza te najbardziej kochane przez rodziców. 

Jednakże czas łagodzi rany i złagodził również charakter rusałki, która w końcu pokochała jedno z porwanych dzieci i pozwoliła mu żyć. Jednak pewnego dnia dziewczynka zechciała opuścić rusałkę, żeby poznawać zewnętrzny świat. Aby uchronić dziecko przed cierpieniem i złem czyhającym poza jeziorem rusałka zamieniła dziewczynkę w kamień i ukryła na dnie, w najgłębszym punkcie jeziora. Odczaruje ją dopiero kiedy znajdzie sposób na to aby była szczęśliwa poza jej wodnym domem.
Teraz, nocami rusałka przechadza się i rozmyśla o tym jak znaleźć szczęście. Można ją spotkać w czasie pełni o północy – zamiast stóp ma płetwy, wiec słychać dokładnie jak chlupocze na płyciznach. Znika kiedy zaczyna świtać. Zatrzymuje się przy każdym mostku, ale najwięcej czasu spędza pod mostkiem kolejowym, przy alei kasztanowej. Tam przekłada gałęzie, chlupie i zbiera kasztany. Jeśli ktoś przechodzi o północy przez ten most i nie chce jej ujrzeć powinien wrzucić do wody kasztana, aby odwrócić uwagę rusałki.

Jezioro Ińsko

Jezioro Ińsko położone jest na terenie Pojezierza Ińskiego, w gminie Ińsko, na północ od miasta Ińsko, przy drodze wojewódzkiej 151 Węgorzyno – Recz.

Jezioro Ińsko jest największym, a zarazem najczystszym jeziorem (pierwsza klasa czystości), położonym na terenie gminy Ińsko. Jego kształt jest nieregularny, z wieloma rynnami jeziornymi w kierunku zachodnim, ma 5,4 km szerokości i 2,1 km długości. Powierzchnia jeziora wynosi 596 ha, natomiast maksymalna głębokość 42 m. Powierzchnia jeziora wynosi 596 ha, maksymalna głębokość 42 m. Na środku jeziora znajdują się 3 wyspy, w tym rezerwat przyrody Wyspa Sołtyski o powierzchni 20 ha, porośnięty starym, przeszło 150 – letnim lasem bukowo – dębowym. Linia brzegowa akwenu o długości 28,5 km jest dobrze rozwinięta, momentami brzegi są wysokie a nawet urwiste (wysokość względna dochodząca do 30 m). Jezioro jest zasilane przez rzekę Inę, która łączy je z położonym na południu Jeziorem Stubnica. Ińsko sąsiaduje na południu z miastem Ińsko, od którego bierze nazwę. Na północnym wschodzie znajduje się rezerwat leśny Kamienna Buczyna, który jest cenny ze względu na występowanie rzadkiego w Polsce reliktu epoki polodowcowej – gatunku skorupiaka palasea quadrospinosa oraz ochronę morenowych zboczy z licznymi głazami narzutowymi pochodzenia magmowego, które dotarły tutaj z dalekiej północy – Półwyspu Skandynawskiego, lasów buczyny kwaśnej i żyznej oraz grądu subatlantyckiego z wieloma stanowiskami rzadkiej fauny i flory. Ińsko jest częścią Ińskiego Parku Krajobrazowego i znajduje się w obszarze specjalnej ochrony ptaków Ostoja Ińska programu Natura 2000. Spotkać tu można w sumie ponad 140 gatunków ptaków, m.in. bielika, orlika krzykliwego, żurawia, bociana białego i czarnego.

Dzięki swoim niewątpliwym walorom przyrodniczym oraz wyjątkowej czystości, jezioro jest jednym z najbardziej popularnych miejsc do nurkowania w województwie zachodniopomorskim. Przejrzysta woda i bogactwo fauny i flory bardzo uatrakcyjniają nurkom pobyt pod wodą, a miejscowe centra nurkowania zapewniają zaplecze techniczne. Na dnie jeziora zostały zatopione przedmioty mniejsze (np. choinka, łabędź z pianki lub biurko z komputerem), jak i większe (samochody, garaż blaszany czy radiostacja wojskowa), które stanowią miejsce do ćwiczeń dla adeptów sztuki nurkowania. Poza nurkami, z jeziora będą zadowoleni również wędkarze, którzy przez przejrzystą taflę wody będą mogli wypatrzeć dorodne egzemplarze szczupaków, okoni, leszczy i płoci. Amatorzy sportów wodnych znajdą dla siebie przestrzeń do eksploracji, a sprzęt wynająć można w wielu ińskich wypożyczalniach. Na jeziorze obowiązuje strefa ciszy, tak więc można bez obaw wypłynąć kajakiem, łódką czy rowerem wodnym i z perspektywy wody podziwiać ińskie krajobrazy. Miejska plaża zapewnia mieszkańcom i turystom odpoczynek na zagospodarowanym terenie, z pomostem i piaskowo – trawiastą plażą, która zadowoli miłośników słonecznych kąpieli zarówno na leżaku, jak i na kocu.

Jezioro Glinna

Jezioro Glinna znajduje się w zachodniej części Pobrzeża Szczecińskiego, w obrębie Wzgórz Bukowych, na terenie gminy Stare Czarnowo. Jest największym jeziorem Puszczy Bukowej na jej południowych obrzeżach. Najłatwiej dojechać do niego ze Szczecina kierując się na południe drogą S3 do miejscowości Gardno i tam skręcić na wschód w drogę nr 120. Na północ od niej, na wysokości miejscowości Żelisławiec, Kartno i Glinna są mniejsze drogi, prowadzące w stronę jeziora. Od północnego wschodu graniczy z Rezerwatem Źródliskowa Buczyna.

Jezioro Glinna jest jeziorem rynnowym i ma powierzchnię 78 ha. Lustro wody znajduje się na wysokości 25 m n.p.m. Linia brzegowa o długości 7,5 km jest dość urozmaicona. Znaleźć można tutaj zarówno płaskie brzegi z rozlewiskami, jak i strome zbocza do 12 m wysokości. W wielu miejscach występują trzcinowiska i krzewy, utrudniające dostęp do brzegów jeziora. Północny brzeg jest w dużej mierze zalesiony, a od strony południowej przeważają pola i polany. Najgłębszy punkt jeziora sięga 16 m. Glinna wyraźnie dzieli się na dwie części, co jest skutkiem wypłycania się zbiornika. Dlatego należy wyróżnić Jezioro Glinna Wielka i Jezioro Glinna Wąska, będące południowo-wschodnią odnogą, połączoną wąskim przesmykiem z głównym zbiornikiem. Do jeziora wpływa strumień Wężówka, a uchodzi z niego główny strumień tworzący rzekę Krzeknę. Glinna Wielka ma pięć zatok. Od strony północno-zachodniej znajduje się Zatoka Wężówki, zwana także Pieprzową. Od strony południowo-wschodniej Zatoka Leniwa, zwana też Gniłą. W południowo-zachodniej części znajduje się Zatoka Krzekny, a obok niej najmniej widoczna Zatoka Ujścia. W południowo-wschodniej części dawnej Zatoki Promna znajduje się wąska i płytka cieśnina o długości około 300 m, łącząca się z Jeziorem Glinna Wąska.

Glinna wciąż cieszy się popularnością jako miejsce wypoczynku. U nasady półwyspu rozdzielającego zatokę Leniwą i Promna zobaczyć można grodzisko wczesnośredniowieczne. W Glinnej znajduje się ciekawy Ogród Dendrologiczny. Poza tym można wybrać się na spacer od strony Binowa na południowy wschód idąc niebieskim szlakiem Drogą Sienną. Niebieski Szlak im. Stanisława Grońskiego stanowi zdecydowanie najciekawszą trasę, prowadzi on nad jezioro Leniwe i Dereń. Tam warto odbić w prawo na czarny Szlak PTTK Wiercipięty i potem w lewo, aby zobaczyć Jezioro Glinna Wąska.

Jezioro Raduń

Jezioro Raduń – największy, bo liczący 106.8 ha akwen wodny znajdujący się na terenie gminy Choszczno. Długość rynny wynosi 3400 m, szerokość 440 m, średnia głębokość 4 m, w najgłębszym miejscu zmierzono 11,4 m, a cała linia brzegowa ma 8450 m. Południowy brzeg zdominowały lasy bukowo-dębowe i bagienne olsy. Tu też zobaczymy m.in. kilkanaście pomnikowych okazów drzew.

Czysta woda, bogata flora i fauna zadecydowały o wyznaczeniu na tym terenie ośrodków rekreacyjnych, sportowych i turystycznych oraz infrastruktury usługowej i technicznej. Żyją tu m.in. perkozy, kruki wodne, dzikie kaczki i łabędzie. Wiosną można spotkać tu liczne stada czajek, klucze dzikich gęsi oraz żurawi.

Płynąc kanałami łączącymi te jeziora, zauważmy jak bardzo zróżnicowany jest to kompleks krajobrazowy. Jeziora, przyległe torfowiska, bagienne lasy, wywłóczniki, rogatki i bardzo osobliwe podwodne łąki tworzone przez rdestnice, chwilami przypominają spływ brazylijską dżunglą. Na dodatek, cieki te otoczone są bagiennymi olsami, które tworzą ostoję dla flory i fauny. Udokumentowane jest, że na tym terenie znajduje się ponad 30 gatunków roślin chronionych i sami bez problemów zauważymy wspomniane już grzybienie czy też okazy przytulii wodnej, kaliny koralowej, przywrotnika połyskującego, łopianu gajowego czy okrężnicy bagiennej. Na przybrzeżnych kwiatach spotkać można rzadkie motyle: paź królowej, czerwończyk nieparek czy kilku odmian rusałek. Traszka, kumak i rzekotka, to spotykane tam płazy. Bez problemów też sfotografujemy zaskrońca, jaszczurkę zwinkę czy padalca. Jeziora są również bardzo atrakcyjne dla wędkarzy. Złowiono tu ponad 20-kilogramowe okazy suma, karpia i  tołpygi oraz nieco mniejsze szczupaka i sandacza. Nie brakuje też leszczy, linów i wszędobylskiej płoci. Na miłośników obserwacji ptaków czeka ich ponad 60 gatunków, w tym m.in.: perkozy, czaple, bociany, łabędzie, gągoły, kilka odmian kaczek, derkacze, dzięcioły czarne i zielone, a przede wszystkim barwne zimorodki. Sarny, jelenie i dziki, to nic rewelacyjnego, ale jak będziemy się cicho zachowywać, to może uda się nam wypatrzyć wydrę, borsuka, bobra czy jenota. W tych rejonach leśnicy widywali też szopy pracze, a przy południowym brzegu jeziora Klukom spotkać możemy wygrzewające się w słońcu żółwie czerwonolice.

Jezioro Morzycko

Znajduje się na Pojezierzu Myśliborskim. Położone jest na wschodnich obrzeżach miasta Moryń w powiecie gryfińskim. Zlokalizowane jest w otulinie Cedyńskiego Parku Krajobrazowego.

Jezioro Morzycko, zwane również Moryńskim, jest najgłębsze na Pomorzu Zachodnim i dziewiąte pod względem głębokości w Polsce. Maksymalna głębokość wynosi 60 m, przez co występuje tu zjawisko kryptodepresji. Jego powierzchnia wynosi 342,7 ha. Całkowita długość linii brzegowej to 12 km.

Zbiornik składa się z basenu głównego o owalnym kształcie oraz dwóch rozległych zatok. W centralnej części jeziora są gwałtowne spadki i przegłębienia, rzędu 30-40 m. Brzegi jeziora są przeważnie wysokie, ok. 5-12 m nad lustrem wody. Jezioro zasilane jest kilkoma niewielkimi ciekami, najważniejszym dopływem jest rzeka Słubia, która w swym dolnym biegu przecina Cedyński Park Krajobrazowy, przybierając charakter górskiego potoku. W strefie przybrzeżnej przeważają lasy i obszary zadrzewione.

Jezioro Morzycko oferuje bardzo dobre warunki do uprawiania żeglarstwa i kajakarstwa. W wielu ośrodkach wypożyczać można sprzęty wodne (kajaki, rowery wodne, łódki dla wędkarzy). Ciekawostką jest fakt, że na dnie akwenu leżą szczątki radzieckiego myśliwca Jak-9, który spadł tu pod koniec II wojny światowej. Przyciągają one amatorów nurkowania, tym bardziej, że wody jeziora są czyste i przejrzyste. Jest to również bardzo dobre miejsce dla wędkarzy. Występują tu między innymi szczupaki, okonie, liny, węgorze i płocie. Poza tym w sezonie letnim odbywa się nad jeziorem wiele imprez i zabaw, m.in. Dzień Sielawy i Jezior Bliźniaczych “Morzycko – Werbelinsee” oraz turnieje piłki plażowej.

Jezioro Drawsko

Jezioro Drawsko znajduje się w samym centrum Pojezierza Drawskiego. Nad jego brzegami leży jedno z głównych miast regionu – Czaplinek. Do Czaplinka i jeziora Drawsko dojechać można drogą krajową nr 20.

Jezioro Drawsko jest największym jeziorem Pojezierza Drawskiego. Nad jego brzegami leży Czaplinek oraz kilka urokliwych wsi letniskowych: Stare Drawsko, Kluczewo, Uraz, Warniłęg, Piaseczno i Siemczyno. 

Jezioro jest ogromne. Jego powierzchnia wynosi 1 871,5 ha. Zajmuje drugie miejsce w Polsce pod względem głębokości – 83 m (najgłębszym jest jezioro Hańcza – 108 m). Akwen posiada ciekawy, ale nietypowy kształt i niesłychanie rozwiniętą linię brzegową. Wszystko to dzięki działalności lodowca, który podczas ostatniego zlodowacenia zwanego „Bałtyckim” formował obecny kształt pojezierza. Właśnie w tym miejscu powstało rzadko spotykane skrzyżowanie kilku rynien, obecnie wypełnionych wodami jeziora. Kilka długich i wąskich zatok (Henrykowska, Rękawicka, Rzepowska, Kluczewska i Czaplinecka) sprawia, że długość linii brzegowej to aż 75 km. Na jeziorze znajduje się 12 wysp: Lelum, Polelum, Mokra, Środkowa, Zachodnia, Bagienna, Samotna, Dzika (Bobrowa), Żurawia, Czapla, Kacza oraz wyspa Bielawa (piąta w kraju pod względem wielkości wyspa jeziorna). Bielawa liczy 80 ha i do niedawna była zamieszkana. Obecnie nikt już tam nie mieszka, a dla turystów została wytyczona atrakcyjna ścieżka przyrodnicza.

Brzegi jeziora są bardzo urozmaicone. Przeważnie porośnięte wspaniałym lasem, miejscami wysokie, wypiętrzające się 35 m ponad lustro wody, a miejscami płaskie, bagienne i trudno dostępne. 

Na całej długości linii brzegowej spotkamy wiele dogodnych miejsc do kąpieli i naturalnych plaż. Przez jezioro przepływa rzeka Drawa, która bierze swój początek kilka kilometrów na północ od jeziora, w Dolinie Pięciu Jezior. Drawę należy zaliczyć do jednego z najpiękniejszych szlaków kajakowych Polski, a początek szlaku znajduje się właśnie na jeziorze Drawsko.

Jezioro Drawsko jest dobrze zagospodarowane turystycznie. Turyści spotkają tu bogatą i różnorodną bazę noclegową, zaplecze gastronomiczne, urządzone i strzeżone kąpieliska, przystanie żeglarskie oraz wypożyczalnie sprzętu wodnego. Baza turystyczna skupiona jest przede wszystkim w Czaplinku oraz w Starym Drawsku i Piasecznie. Akwen jest wręcz idealny dla żeglarzy, którzy mogą wiele dni pływać i codziennie cumować w innej zatoce. Dla miłośników pływania pod żaglami przygotowano kilka przystani oraz dogodnych miejsc do wodowania jachtów.

Szlak kajakowy rzeką Drawą nazwano im. Ks. Kardynała Karola Wojtyły, który kilkakrotnie uczestniczył w spływach tą trasą. Najlepszym miejscem na rozpoczęcie spływów jest Czaplinek lub Stare Drawsko.

Drawsko to także raj dla wędkarzy. Spotkamy tu praktycznie wszystkie gatunki ryb występujące w polskich jeziorach. Głębiny to ostoja szczupaka, okonia, siei, sielawy i węgorza. Na płytszych wodach króluje leszcz i płoć. Na uwagę zasługuje fakt, że praktycznie co roku na jeziorze Drawsko łowione są rekordowych rozmiarów okazy.

Jezioro Wielimie

Jezioro Wielimie znajduje się na Pojezierzu Drawskim, południowy brzeg jeziora stanowi północną granicę Szczecinka.

Powierzchnia jeziora to 1865 ha, lustro wody znajduje się na wysokości 133 m n.p.m., długość i szerokość niecki to odpowiednio 6,5 km i 5 km. Maksymalna głębokość to 5 m. Jest to jezioro moreny dennej, jedno z nielicznych w Powiecie Szczecineckim, drugie pod względem wielkości jezioro na Pojezierzu Drawskim. Mimo wielkości jest to stosunkowo płytki zbiornik – średnia głębokość nie przekracza 3 m. Na jeziorze znajduje się 7 wysp, w tym największa co do wielkości śródjeziorna wyspa w Polsce – Wielimska Wyspa, zwana popularnie wyspą Owczą, o powierzchni aż 96,13 ha. Na jeziorze występują liczne kolonie ptactwa wodnego. Głównymi gatunkami ryb występującymi w Wielimiu są leszcz, płoć, lin, sandacz, węgorz, okoń oraz szczupak. Jezioro ma bardzo korzystne warunki do uprawiania windsurfingu i kitesurfingu. W Gwdzie Wielkiej znajduje się piaszczysta plaża, a obok niej pomost oraz wiata grillowa.