Mimo, że nie jest użytkowany już prawie 40 lat, to wciąż stanowi on unikat na skalę całego regionu – w końcu całościowo zachowanych ryglowych młynów wodnych na terenie Pomorza Zachodniego jest jak na lekarstwo. Mowa tutaj o młynie wodnym w Głęboczku, znajdującym się na terenie Drawskiego Parku Krajobrazowego. 

Wpisany w 1980 roku do rejestru zabytków młyn został zbudowany w 1895 roku na miejscu dawnej młyna papierniczego z XVIII wieku. Papiernia wraz z folwarkiem należała do pobliskiego majątku Rzepowo. Nie jest znany ani budowniczy, ani właściciel budynku (przy datowniku podano jedynie inicjały „P.M.”); pierwotnie był to młyn zbożowy, wyposażony najpierw w złożenie kamieni, a następnie mlewniki walcowe, przerabiający około 3-4 ton zboża dziennie.

Jego działanie oparte było o napęd kołowy (nasiębierny) z zaporą spiętrzającą i trzema śluzami na rzece. Koło wodne służyło nie tylko do mielenia zboża, ale także do zasilania piły tartacznej i mechanizmu do tłoczenia oleju z ziaren roślin oleistych.

Po 1945 roku młyn został przejęty przez polskich osadników, następnie w latach pięćdziesiątych znacjonalizowany jako część PGR-u Cieszyno, by później przejść pod jurysdykcję Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Siemczynie, której służył do 1985 roku. Obecnie jest własnością prywatną. Mimo niszczejącego wyglądu młyn zachował konstrukcję, styl architektoniczny i detale z czasów budowy; w 2012 r. na polecenie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków fundamenty zawalonej tylnej ściany zostały tymczasowo ustabilizowane palami.

Konstrukcja budynku

Budynek młyna jest obiektem trójkondygnacyjnym, podpiwniczonym, o prostopadłościennej, zwartej bryle, nakrytym dachem dwuspadowym. Wzniesiony został w konstrukcji ryglowej z wypełnieniem kwater cegłą maszynową.

Drewniany szkielet tworzy regularną kratownicę, wykonaną z rytmicznie rozmieszczonych słupów, której dolna część jest osadzona na fundamencie, a górna jest zaciśnięta i połączona dwoma poziomami rygli (jeden na trzecim piętrze). Dolna część tylnej ściany została wyburzona, a konstrukcja jest wsparta na słupach, aby zapobiec zawaleniu.

Elewacje o symetrycznych podziałach osiowych, akcentowane naturalną kolorystyką budulca i zastosowanymi elementami wystroju – ozdobnie profilowane końcówki belek stropowych, płatwi i krokwi.

W szczycie północnym znajduje się kamienna plakieta z datą i inicjałami poprzedniego właściciela. Autentyzm budynku podkreśla również zachowanie oryginalnych stolarek okiennych (ościeżnicowych) i drzwiowych (ramowo-płycinowych).

Infrastruktura wodna młyna została zniszczona (śluzy, stopień i spiętrzenie), a koło wodne zostało usunięte (przeniesione do elektrowni w Łobzie).

Zachowały się elementy historycznego układu wnętrz i wyposażenia technicznego. Należą do nich filary wału napędowego (w piwnicy), fragment drewnianej czyszczarki (parter) oraz fragmenty maszyny transmisyjnej i przesiewającej (drugie i trzecie piętro). W belkowych stropach zachowały się otwory technologiczne i podstawy oryginalnego wyposażenia.